Książka jest próbą ukazania w nowym świetle relacji pomiędzy Niemcami a Austro-Węgrami w okresie I wojny światowej, a także procesu odbudowy państwa polskiego i odzyskiwania niepodległości. Autor analizując politykę monarchii habsburskiej i cesarskiej Rzeszy w kwestii polskiej w latach 1914–1918, stawia tezę, że opierała się ona nie tyle na współdziałaniu i kooperacji, ile na rywalizacji. Wynikało to z rozbieżnych poglądów reprezentowanych przez mocarstwa centralne na przyszłość ziem polskich zdobytych na państwie rosyjskim i prowadzonego pomiędzy sojusznikami w tej sprawie sporu. Okoliczność ta okazała się niezwykle korzystna dla polskich polityków marzących o odbudowie państwa polskiego. Wykorzystując rywalizację niemiecko-austriacką w sprawie polskiej, potrafili oni jeszcze w czasie wielkiej wojny zbudować trwałe fundamenty państwowości polskiej. Istotne jest zatem, że w drodze do odzyskania wolności Polacy mogli liczyć nie tylko na konflikt pomiędzy Berlinem a Wiedniem z jednej a Ententą z drugiej strony, ale i na wewnętrzne rozbieżności w wydawałoby się monolitycznym obozie państw centralnych.
